«Από τη δεκαετία του 1970, το ενδιαφέρον για περιβαλλοντική συνείδηση στην οικοδομή και ενεργειακά αποδοτικά σπίτια έφερε εκ νέου την επικέντρωση στην τεχνική των πλιθαριών στις νοτιοδυτικές πολιτίες των Η.Π.Α., το οποίο μπορεί να προσαρμοστεί στα περισσότερα κλίματα.
(…)
Παραδοσιακά, οι φόρμουλες (συνταγές) για την κατασκευή πλιθαριών, περνούσαν από γενιά σε γενιά. Αν τα εδάφη ήταν κακής ποιότητας, γινόταν ανάμειξη με άχυρο ή κοπριά. Το είδος του εδάφους σε μια περιοχή καθορίζει εάν μπορούν να κατασκευαστούν ανθεκτικά πλιθάρια χωρίς την εισαγωγή γης από άλλες περιοχές. Υπερβολική ποσότητα αργίλου (κώννου) στο μείγμα, θα προκαλέσει συρρίκνωση και ρωγμές στα πλιθάρια. Υπερβολική ποσότητα άμμου, και τα πλιθάρια θα διαλύονται εύκολα με έλλειψη δύναμης. Άλατα που υπάρχουν στο έδαφος μπορεί να ελευθερωθούν προκαλώντας διάβρωση. Η μελέτη του εδάφους (οι εδαφολογικές αναλύσεις) έχει γίνει ευτυχώς μια ακριβής επιστήμη στις νοτιοδυτικές πολιτίες των ΗΠΑ, και συναντιόνται τέτοια εργαστήρια σε πολλές κοινότητες. Μια πρωτόγονη μέθοδος δοκιμών για δημιουργία πλιθαριών υψηλής αντοχής είναι γεμίζοντας μισό ποτήρι με χώμα από μια συγκεκριμένη τοποθεσία, και στη συνέχεια πρόσθεση νερού. Πρώτα βυθίζονται τα βαρύτερα μόρια, αρχίζοντας με το χαλίκι, και στη συνέχεια, η άμμος και η ιλύ(λάσπη). Αυτά που βυθίζονται τελευταία είναι τα σωματίδια αργίλου. Η πιο επιθυμητή σύνθεση αποτελείται από ίσα μέρη άμμου και αργίλου. Η δοκιμή πτώσης όπως ονομάζεται από ορισμένους κατασκευαστές, είναι μια άλλη δοκιμή. Πρώτα κατασκευάζεται το πλιθάρι προς μελέτη, το οποίο πρέπει να στεγνώσει πολύ καλά-μέχρι και δύο εβδομάδες, και στην συνέχεια το αφήνουν να πέσει από ύψος τριών ποδιών. Αν επιβιώσει άθικτο, περνάει το τεστ.»
(«Living Homes" Suzi Moore McGregor και Νόρα Burba Trulsson, εκδόσεις chronicle books σελ. 21- 22)
“Since the 1970’s, interest in building environmentally sound and energy-efficient homes has brought renewed focus on adobe in the southwest of the U.S.A., which can be adapted for most climates.
(…)
Traditionally, formulas for making adobe where handed down from generation to generation. If soils were bad, straw or manure was sometimes mixed in. The type of earth in an area determines if durable adobes can be made without the importation of other soils. Too much clay in the mixture, and the blocks will shrink and crack. Too much sand and the blocks will crumble and lack strength. Salts in the soil can leach out and become corrosive. Fortunately soil analysis in the southwest of the U.S.A. has become a precise science, and soil testing laboratories are found in many communities. A primitive method of testing for durable adobes is to half fill a glass with earth from a site, then add water. The heavier particles sink, starting with gravel, then sand and silt. Suspended longest are clay particles. The most desirable composition consists of equal parts of sand and clay. Another test is termed by some builders as the drop test. A test block is made and allowed to dry thoroughly- up to two weeks- then is dropped from a height of three feet. If it survives intact, it passes the test.”
(“Living Homes” Suzi Moore McGregor and Nora Burba Trulsson , chronicle books editions p.22)
